Al een paar keer heb ik getwijfeld om weer mijn blog te openen en te schrijven, maar dacht, wie wacht daar nou op? Ikzelf dus eigenlijk! Ik vind het leuk, het helpt me af en toe mijn gedachten te ordenen, maar vind het ook gewoon gezellig

Alweer ruim een maand in het land.... Inmiddels alweer helemaal gewend en erg blij weer terug te zijn. Het is heerlijk om al mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes weer te zien en om mijn (schoon)familie weer te kunnen spreken. Niet vergeten dat het echt heerlijk is om mijn lief weer te knuffelen!

Binnen een week was ik alweer aan het werk. Na bij mijn oude werklocatie bij te hebben gekletst met iedereen, hing Jaap meteen dezelfde dag aan de lijn:'Jij wilde toch dagjeswerk? Morgen en maandag kun je dan receptioniste spelen?', tuurlijk kan ik dat. Ook best fijn weer even iets te doen te hebben. Beetje in het ritme komen is niet slecht! Maandag tijdens het werk werd ik weer gebeld door het overbekende nr:'Marie, de rest van de week hebben ze je hard nodig bij de belastingdienst.' Prima Jaap, ik ben er. Daar gestart, was de coördinator zo enthousiast over me, dat ie me wel voor langere tijd wilde hebben. TJa, wat is langer, want ik ambieer geen baan als receptioniste... Affijn, 1 week werden er 2 en de bedoeling was zelfs 3, maar toen gebeurde er iets op het hockeyveld. Zoals Jaap mooi zei op het moment dat ik mij ziekmeldde; 'Loop je bijna 2 maanden door het Oostblok, waar het gevaar om iedere hoek schuilt, kom je terug en struikel je over een stick!!' Altijd dichterbij dan je denkt en t zit in een klein hoekje... Met pijn in mijn gekneusde enkel, rustig aan op de bank, pootje braaf omhoog, laptop op schoot en dus lekker op zoek naar een nieuwe uitdagende baan! Zo goed ben ik niet in nietsdoen, dus ik was blij dat het echt pijn deed en ik echt niets kon doen, anders wordt de frustratie alleen maar groter (zoals nu). Mijn cv overal waar maar kan neergezet online en flink wat sites afgespeurd om een leuke baan te vinden, mensen gebeld, gestalkt en gemaild. Met resultaat! De week volgend op mijn ongelukje de sollicitaties ondergaan, gister en vandaag ook nog 1. De gesprekken zijn leuk, verlopen goed en monden uit in een uitnodiging voor een 2e gesprek. Af en toe rijst er nog wat twijfel bij mezelf, wat wil ik eigenlijk? Geloof dat dat mijn thema van het jaar is. Nooit verkeerd om daar bij stil te staan, maar moet er ook vooral niet te moeilijk over doen... Dus, wat goed voelt, gaan we mee door, wat niet, dat laten we voor wat het is! Zo simpel kan het dus ook :-)

Wish me luck!